Palm Springs - Sedona - Grand Canyon, dag 12 & 13; Een onvergetelijk avontuur!

Vandaag stond de rit van Palm Springs naar Sedona op het programma. Een lange rit van 380 miles ( ca. 612 km) Een lange rit, een beetje saai ook, want het is uren lang één en dezelfde lange rechte weg, maar toch hebben we ons vermaakt met deze autorit. We hebben onze eigen muziek mee, dus dat scheelt al een hoop.

Langs de weg liggen overal kapotte autobanden van vrachtauto's. Op een gegeven moment reden we richting het plaatsje Goodyear, waarop ik tegen Paulien zei: Die banden zijn als klein duimpje; ze leiden naar Goodyear, zodat de trucks de weg weten.

Verder wel oppassen met vrachtverkeer; ze gooien hun wagen er soms gewoon voor om een andere wagen in te halen. Ook werden we richting Phoenix gewaarschuwd voor zand windstormen. Deze hebben we gezien, uit het niets komt er zo ineens een zandkolom omhoog, wat lijkt op een kleine tornado; een heel apart gezicht!

Zodra we Arizona binnen reden, mochten we iets harder rijden op de snelweg ( 75 mph) en gaf onze boordcomputer plotseling aan dat het een uur later was geworden. Dit hebben we achteraf nog even in het hotel gecontroleerd, en het bleek niet te kloppen; de Nissan zal wel last hebben gehad van de warmte.

Bij Phoenix gingen we even van de snelweg af om te tanken, ligt er een pickup truck op z'n kop boven aan de afrit; dat moet een aardige smak geweest zijn, en deze auto heeft op zeker veel te hard gereden. Na het tanken, wat trouwens een stuk goedkoper was als in Californië, en even de benen strekken gingen we verder richting Sedona.

Vlak na Phoenix kwamen we in een behoorlijke file terecht. Dit bleek te worden veroorzaakt door veel Amerikanen die i.v.m. Labourday een lang weekend vrij hebben en er dus massaal op uit trekken, wat een behoorlijke vertraging oplevert.

We hadden verwacht dat we onderweg wel wildlife zouden tegenkomen; maar meer dan een paar roofvogels en en platgereden vos zijn we niet tegengekomen, dus niet echt een wilde dag vandaag qua dieren.

Vlak voor voordat we bij Sedona zijn doemen ineens prachtig mooie, rood gekleurde bergen op, en het lijkt wel of het stadje (wat de sfeer uitdraagt van het Wilde Westen) tussen de bergen is gebouwd, en wordt opgenomen door de bergen. Erg mooi en indrukwekkend allemaal.

Nadat we de hotelkamer hebben opgezocht en de spullen hebben neergezet, gaan we snel naar een leuk restaurant, waar ze heerlijk Italiaans eten verkopen. Ik heb een heerlijke pizza genomen, en Paulien nam een tomatensoep met bruchetta; beide waren heerlijk. Na het eten besloten we nog een ijsje te nemen, want ze hadden er ambachtelijk ijs, met heerlijke smaken: Seasalt Caramel, Banana swirl en pistachio. Dat was een klein maar super heerlijk ijsje!

Na het eten snel weer terug naar de hotelkamer, waar we alles hebben klaargemaakt voor de volgende dag. Morgen rijden we nl. naar de Grand Canyon, en omdat we een helikopter vlucht geboekt hebben die om 08.00 uur vertrekt, moeten we om 07.20 uur aanwezig zijn, en aangezien we er ook nog 107 mijl heen moeten rijden, moeten we dus uiterlijk om 05.00 uur weg; we zorgen dus dat we snel weg kunnen, en dat alles klaarstaat voor vertrek. Daarna gaan we snel slapen; het reisverslag moet maar even een dagje wachten, het is niet anders.

We zetten voor de zekerheid 3 wekkers, om ons niet te verslapen, want we willen wel op tijd zijn morgen. Zoals wel vaker als ik ergens op tijd moet zijn, slaap ik slecht, en ben ik vanaf 03.30 uur klaarwakker. Dan eerst maar even alle sociale contacten bijhouden, voordat ik besluit een douche te nemen en alles verder klaar te maken voor vertrek.

Om 04.56 uur rijden we weg bij het hotel. Al vrij snel nadat we Sedona uitrijden, worden we een bergweggetje op gestuurd, pikkedonker, en behoorlijk bochtig, dus het eerste stuk was het vrij inspannend rijden. ook kreeg ik nog een hartverzakking toen ik een beest ( das of racoon, dat kon ik niet goed zien, daarvoor ging het te snel) bijna onder de auto kreeg; ik kon 'm nog net ontwijken en de weg verder veilig vervolgen.

Na ca. 30 mijl werd het wat lichter en kwamen we ook weer op wat vlakkere weg, dus vanaf daar ging de rit eigenlijk prima. We waren ruim op tijd bij de airport van grand Canyon, waar de helikopter vlucht vandaan zou vertrekken. Na wat foto's te hebben gemaakt moesten we wachten tot we naar binnen konden om ons aan te melden.

Bij het aanmelden werden we nog allebei gewogen, dat bleek voor de gewichtsverdeling in de helikopter te zijn. Na een korte briefing mochten we richting de helicopter, en konden we boarden. Paulien en ik allebei achterin, beide aan 1 kant van het raam. We waren er best wel een beetje zenuwachtig voor, want ik had wel eens eerder in een heli gezeten, maar Paulien nog nooit. Het ging boven verwachting goed! Ik had ook geen last van m'n hoogtevrees, doordat ik steeds in de verte keek, maar ik had natuurlijk wel klamme handjes en klots oksels. 

Wat een schitterend stuk natuur kregen we te zien zeg! De heli vlucht was niet goedkoop, maar elke $ waard. Wat een onwijs gave vlucht van 45  minuten en wat hadden we superuitzichten zeg! Echt te gek! Voor de Heli terug vloog moest ie eerst over de north rim ( zeg maar de overkant) en hier woei een aardig windje. Vanaf dat moment voelde ik me niet echt jofel meer, maar ach wat kan het schelen; we doen dit maar één keer. De piloot vertelde wel dat hij nu al kon zeggen dat de vluchten later op de dag een stuk minder rustig zouden verlopen, want normaal heeft de eerste vlucht helemaal geen last van de wind. Blij dat wij in de eerste vlucht zaten!

Het was een onuitwisbare ervaring om boven dit schitterende stukje natuur te mogen vliegen!

Na het vliegen gingen we het National Park in, om op zoek te gaan naar de shuttlebus, die ons naar de South Kebaib Trail zou brengen, waar we een hike wilden gaan doen. De bus was snel gevonden, en we waren nog voor 09.00 uur onderweg naar ons startpunt voor de hike,

Wat een prachtige trail is dit zeg; je voelt je gelijk middenin de Grand Canyon, en je gaat er gelijk helemaal in op. We besloten te hiken tot het zogenaamde "ooh aah point"een prachtig uitzicht punt op 1,4 mijl. We besloten niet verder te gaan als dat want je moet ook nog terug en dat is klimmen!

Hoe verder we naar beneden afdaalden, hoe harder de wind ging blazen. Het gierde gewoon door de bomen heen! Af en toe flinke zand wolken dus even omdraaien, zodat onze gezichten niet gezandstraald werden. Ik moest wel gelijk weer aan de heli vluchten na ons denken; die zouden vast een stuk minder rustig verlopen.

Nadat we de klimtocht naar boven hadden volbracht, besloten we de bus te nemen naar Oak pine point, waar we ook nog wilden genieten van het uitzicht, en nog wat foto's wilden maken.

Toen we ook daar geweest waren was het tijd om te lunchen, dus we gingen wat eten net buiten het park in de plaats Tusayan. Er stonden nu files om het park in te komen; niet normaal; we waren blij dat we zo vroeg gegaan waren! Bij de lunch spraken we een Duits gezin, die net terug waren van de helivlucht; ze hadden een zeer "bumpy" vlucht gehad (onze piloot had het dus bij het juiste eind), dus toen waren we nog blijer dat we de eerste vlucht gehad hadden.

Na de lunch besloten we ons logeeradres in Flaggstaff op te zoeken, want het was een behoorlijk inspannend dagje zo. Onderweg terug naar ons hotel heb ik de auto zelfs nog even geparkeerd en een power nap gedaan, want ik was gewoon even te moe om te rijden. Toen we om 15.00 uur in het hotel arriveerden, hebben we de spullen uitgeladen, en zijn we eerst even een paar uur gaan pitten.

Na het pitten gingen we even boodschappen doen, en hebben we wat eenvoudigs gegeten op de kamer. Ondertussen druk de foto's uitzoeken want we hebben er in twee dagen ruim 450 gemaakt, dus het is nog een aardige klus. Daarna nog even dit reisverhaal typen, voordat we zo weer gaan slapen.

We hebben inmiddels bijna 1700 mijl gereden (ruim 2700 km), en morgen komt daar weer een kleine 160 mijl bij. Morgen gaat de rit naar Big Water, bij Lake Powell, waar we twee dagen gaan verblijven. Hiervan gaan we jullie weer uitgebreid verslag doen in ons volgende reisverslag.

Voordat ik het vergeet te melden; we hebben echt mazzel met het weer! Het is prachtig weer ( soms wat té warm) maar ik zag vanavond op tv dat de uitlopers van de orkaan Hermine morgen de oostkust gaan teisteren, dus o.a. in New York worden stormen verwacht, en dat tijdens Labourday, een nationale vrije dag! Wij zijn dus gezegend dat we tot nu toe wel steeds mooi weer hebben! 

Groetjes Floris & Paulien