Dag 18 & 19 Abel Tasmanpark & Picton - Wellington

Gisterenochtend zijn wij bijtijds opgestaan in de B&B waar we verbleven,  omdat we op tijd bij onze afspraak moesten zijn. We gingen namelijk een boottocht maken door het Abel Tasmanpark, niet met de watertaxi / speedboot zoals Frank dacht, maar met een soort veerboot.

Om mee te kunnen met deze tour moeten we ons een half uur vooraf melden, wij deden dit dus bijtijds, en namen daarna een bakkie koffie en gingen genieten op het strand van de zonsopkomst, totdat we naar de boot moesten. Dit was een goede keuze, want 10 minuten later stonden er hele hordes in de rij van het boekingskantoor, waarvan sommigen nog moesten rennen om de boot te halen.

De boot meerde aan bij het strand, en klapte vanaf het voordek een loopplank uit zodat we met droge voeten aan boord kunnen! Erg prettig. Deze boot vaart een heel groot gedeelte van de kust langs en stopt dan op diverse plekken waar mensen dan kunnen uit- en/of instappen, als een soort Hop-on / Hop-off boat. Wij varen de hele route mee, want we hoeven er pas de een na laatste stop uit. We zitten lekker op het bovendek in de zon genietend van alle mooie natuur om ons heen; wie doet je wat!  Als eerste stop komen we langs Split apple rock; nu kunnen we vanaf het water mooie foto's maken; We zien nu ook dat het strand waar wij gisteren op wilden nu wel bereikbaar is; gisteren was het vloed en nu eb, en aangezien dat hier 5 meter verschil oplevert, is het logisch dat wij er gisteren niet het strand op konden komen.

We genieten volop, en de boot stopt om ongeveer het kwartier, iedere keer bij een idyllisch mooi strandje en de ene baai nog mooier dan de andere, allemaal op plekken waar je alleen maar met de boot kan komen. Wat is dit park toch betoverend mooi. We zien onderweg ook nog jonge zeehonden, en de nodige vogelsoorten. Als we op de terugweg zijn met de boot, wachten we tot we gedropt kunnen worden bij Apple tree bay, want dit is de startplaats voor onze wandeling. We hebben deze tour namelijk geboekt met een vaartocht en een wandeltocht! Wij kozen voor een wandeltocht van 7 km van Apple tree bay naar Anchorage, een prachtige wandeling door de berggebieden van het Abel Tasmanpark. Het was een hele mooie wandeling via een pad dat veelal langs de bergwand loopt; de wandeling zelf is prima te doen, al is het hier en daar oppassen op natte stukken, en op 1 plek was het pad deel weggeslagen, dus daar moesten we even voorzichtig aan doen. Al met al was het een onwijs mooie wandeltocht, waarvan het maar goed we dat we deze niet omgekeerd hebben gelopen, want het laatste stuk ging behoorlijk stijl naar beneden! We voelden onze knieën goed van het naar beneden lopen, maar het was het meer dan waard! Wat een mooie uitzichten zeg! Uiteindelijk kwamen we in Anchorage aan, en toen bleek dat het stuk strand waar de boot ons weer zou ophalen alleen te bereiken was via het water. We besloten het punt op te zoeken waar de waterstand het laagste was, schoenen en sokken uit en door het water heen. Dat was wel way out of my comfortzone, want ik hou niet van vieze voeten. Gelukkig vonden we een bankje waar we onze voeten konden laten opdrogen en vervolgens het zand er konden afkloppen voordat we onze sokken en schoenen weer aandeden. 

Na een uurtje wachten/genieten van het uitzicht werden we weer opgepikt door onze boot, die ons in 30 minuten weer naar Kaiteriteri terug voer. Toen we daar aankwamen hebben we nog even wat drinken gekocht, en daarna zijn we gelijk gaan rijden, want we moesten nog naar Picton rijden vandaag, want morgenochtend vroeg vertrekt daar de boot naar het Noordereiland.

Na ruim 2,5 uur komen we aan in Picton, hebben nog wat gegeten, en de auto vast af getankt, zodat we morgenochtend gelijk naar de ferry kunnen gaan. We rijden door naar ons motel, wat echt een zeer gedateerd exemplaar was, maar wel lekker ruim en schoon. Wij vonden het al lang best! We hebben nog even snel de koffers opnieuw ingedeeld voor de overtocht onder het genot van een biertje, en na een douche ging vervolgens wel het licht uit. Het was een mooie, maar lange en intensieve dag vandaag, en morgen gaat de wekker weer om 05.00 uur, want we moeten de boot halen!

We worden wakker van de wekker, en pakken de laatste spullen in, drinken een kop koffie en eten een banaan voordat we alles in de auto laden en naar de veerhaven rijden. Gelukkig zijn er sinds gisteren geen nieuwe meldingen meer dat de boot uit de vaart is genomen, en dat is echt mazzel, want de boot die zondag om 07.45 uur zou varen die is niet gegaan. Gelukkig is ons dit bespaard gebleven, en we hebben ook geen mail ontvangen dat de boot niet vaart, dus we gaan er vanuit dat de overtocht doorgaat. 

We vertrekken bijtijds, want we moeten in het donker even goed uitzoeken waar de car rental return is; waar moeten we de auto parkeren. Dat hebben we redelijk snel gevonden; en ook de sleutel drop box is snel gevonden, dus dat ging voorspoedig. We staan bij de terminal te wachten totdat deze open gaat, kom ik er ineens achter dat er 2 terminals zijn; 1 van Interislander en 1 van Blue bridge Ferry's. Je raad het al we staan bij de verkeerde terminal. Helaas op dit vroege tijdstip niemand te bekennen; geen bus geen taxi, dus we nemen de benenwagen.

Ineens heb ik spijt van al die zooi die we deze vakantie met ons meeslepen; want dan is een wandeling van 20 minuten toch ineens heel lang met al die zware spullen.  We komen gelukkig net voor tijd aan bij de juiste terminal; we droppen onze grote koffers af en gaan even lekker uitrusten op een bankje totdat we worden opgeroepen om in te checken. 10 minuten voor vertrek worden alle voetganger passagiers opgehaald met een bus en tot bij de boot gebracht. We lopen de boot op, en ineens zie ik op onze tickets staan dat we een 2 persoons cabin hebben. Wat een luxe dat hebben we nog nooit gehad op een veerboot. De overtocht duurt bijna 4 uur, dus we maken goed gebruik van de cabin, en rusten even lekker uit. Dat kan ook omdat de zee deze keer heel rustig is, dus het schip wiegt ons allebei in slaap op de deining van de golven. Als we weer wakker worden zijn we al bij de baaien aan de overkant, dan is het nog maar een uurtje varen voor we in Wellington aankomen.

Als de boot is aangemeerd, kunnen we snel van boord af en ook de koffers laten niet lang op zich wachten. We appen tante Julie dat we gearriveerd zijn en ze komt ons ophalen bij de Ferryterminal. Alle bagage in de auto, en wij konden er ook nog bij, wat fijn was, want daardoor kan ze mij even afzetten bij het autoverhuurbedrijf wat ergens in de stad zit. Ik wordt gedropt, en de dames rijden vast naar huis met alle bagage.

Eenmaal aangekomen op het adres wat op mijn voucher voor de rental car staat, zie ik dat het verhuurbedrijf in geen velde of wege meer is te bekennen... Oh oh.... ik probeer de inloggegevens te zoeken, en uiteindelijk vindt ik die. Ik kom er achter dat het verhuurbedrijf is verhuisd naar een locatie 300 meter verderop. Ik loop er heen en bij aankomst wordt ik geholpen door een aardige maar zeer onervaren meneer die uit Sri Lanka of India komt o.i.d. wat prima is, alleen is zijn Engels daardoor erg slecht te verstaan. Het is behelpen maar het lukt na veel proberen.... Ik heb na 1,5 uur eindelijk een auto; en wat voor een auto! Een oud barrel; ik heb al meer bij deze maatschappij gehuurd, maar zo slecht als dit heb ik nog nooit meegemaakt. Een oude Subaru Legacy station wagon, met 185.000 op de teller, kortom oude troep, met nog een losse tomtom, en nog een cd speler in de auto.  Maar goed ik klaag niet, want we hebben in ieder geval vervoer voor het Noordereiland, en het voordeel is wel dat we in deze auto alle bagage makkelijk kwijt kunnen, dus elk nadeel heeft z'n voordeel! Ik heb nog geprobeerd om een upgrade of een andere auto te krijgen maar die was er niet, want huurauto's blijken ook hier heel schaars te zijn sinds Covid.

Toen ik alle schades had gefotografeerd, en de tom tom (ja ja deze bestaan hier nog) had ingesteld, reed ik door het heuvelachtige Wellington naar tante Julie. Ik parkeer de auto langs de kant van de straat, want tante Julie woont op een helling, waar momenteel ook nog veel bouwwerkzaamheden zijn, dus vandaar dat het beter is om aan de straat te parkeren. Toen ik aankwam was de lunch al klaar, dus ik kon direct aanschuiven. 

We hebben een klein kado meegenomen voor tante Julie voor de gastvrijheid; Paulien heeft met alle familieleden in Nederland Nederlandse recepten en foto's verzameld, en daar heb ik dan weer een mooi receptenboek van gemaakt, als uniek en leuk item. Het wordt goed ontvangen! Dank aan allen die er aan hebben meegewerkt!  

Na de lunch begin ik aan het uploaden van foto's en het schrijven van de blog. Paulien gaat samen met Tante Julie een blokje om, even de benen strekken en de hond uitlaten.  

Vanmiddag en vanavond gaan we verdere plannen maken wat we gaan doen en wat we willen zien hier in Wellington. Maar dat lezen jullie dan wel weer in onze volgende blog.